Schizofrenię odkryto po raz pierwszy w 1860 roku, choroba tamta była wówczas pod terminologią „demencja przedwczesne”. Dopiero 50 lat dalej przeobrażono definicję na schizofrenię. Doświadczenia sygnalizują, że schorzenie rzeczone pojawia się na ogół między 15 a 30 rokiem życia. Z trudem jednoznacznie nazwać jej przyczyny. Przeważnie zalicza się do nich faktory genetyczne, psychologiczne i publiczne i biochemiczne.

Schizofrenia może rozpocząć się gwałtownie, apatycznie ewentualnie nerwicowo. Niezwłoczny początek infekcji przejawia się w postaci zasadniczych odmian w postępowaniu chorego. W większości wypadków jest owo przypływ nader żywego niepokoju względnie wzruszenia, jakim towarzyszą omamy względnie urojenia. Początek apatyczny jest mniej namacalny.

Pacjent zachowuje się niepoprawnie do zaistniałej sytuacji, co asocjowane jest względnie jako typowe rozproszenie. Nerwicowy początek infekcji ma objawy charakterystyczne dla neuroz. Są to głównie zachowania histeryczne i hipochondryczne. Chorych przejmuje co więcej depresja czy też apatia.

Chorobę zdoła zdiagnozować wyłącznie psychoterapeuta. Profesjonalista identyfikuje chorobę na podstawie charakterystycznych symptomów. Samo wyleczenie schizofrenii może przybrać charakter kuracji lekowej czy też psychoterapii indywidualnej względnie grupowej. Na chwilę obecną stosowane środki nie mają objawów ubocznych.

Ich istotnym zobowiązaniem jest usunięcie halucynacji i pomoc choremu w miarę rzeczywistym działaniu. Psychoterapia ma na celu wesprzeć zrozumieć schizofrenikowi jego stan tudzież w rzeczony sposób także uspokoić. Hospitalizacja jest konieczna zaledwie w wybitnie trudnych przypadkach.